Archief

The Other One

A work in progress by Jim Jilborn and Tim Onderbeke @ rhizome_
23.10.2022 - 11.12.2022

Foto's © Monia Warnez

'De een geeft een stuk materiaal aan de ander die er op zijn beurt iets aan toevoegt en het aan de een teruggeeft.
Er zijn geen regels noch enige verbale communicatie.' Jim Jilborn

Deze evoluerende installatie is een samenwerking tussen de Gentse kunstenaar Tim Onderbeke en de enigmatische Jim Jilborn, de meest recente in een reeks pseudoniemen waaronder een geheimzinnige kunstenaar al minstens vier decennia opereert. Noties van auteurschap en de definitieve vorm van een kunstwerk worden vloeibaar in dit proces, waarbij de creatie zelf opnieuw wordt afgewogen door het gecreëerde.

Tim Onderbeke (°1983, woont en werkt in Gent, BE) richt zich op de relatie tussen sculptuur, schilderkunst, fotografie, film en grafische kunst. De negatieve ruimte is de ruimte tussen twee objecten. Onderbeke is geïnteresseerd in de positieve ruimte rond een object. Zijn foto's, video's, sculpturen en schilderijen worden mechanisch geproduceerd. Hij houdt zijn ingrepen minimaal en wil het materiaal voor zichzelf laten spreken. Glas, rubber, aluminium, staal en olieverf zijn zijn favoriete materialen omdat ze een achtergrond vertegenwoordigen over handel door de geschiedenis heen.

Jim Jilborn is een kunstenaar. Hij is geboren uit een neurotische Noord-Koreaans - Britse moeder en een Franse vader, een pluizige hippie die verdween in een wolk van nirvana de dag van zijn geboorte. Hij woont en werkt in Parijs waar hij een studio deelt in het station Gare du Nord.
Het verlaten pakhuis van LOST AND FOUND OBJECTS biedt onderdak aan zijn collega-kunstenaars - een karavaan van personages:

• Anoniem
• Adam Cornfeld - werkt aan een essay genaamd 'De privégesprekken tussen Marcel Duchamp en Elsa von Freytag-Loringhoven', Francis Bacon treedt op als souffleur.
• Angelo Coppi
• Marguerite David - Joods, maakt grote breiwerken.
• "Pierre De Buck": "... Sommige kunstenaars maken kunstwerken zoals schilderijen en sculpturen en allerlei objecten, ik maak kunstenaars."
• "Rik De Raeymaeker"
• "Marcel Duchamp"
• Marie Ebeid
• Louis Ehllender
• Lucille Eichengreen - tooit al haar kleding met een rijk geborduurd motief van een eikenblad op de linkerborst, waarop het SS-symbool blanco is gelaten.
• Ihsane Jarfi
• Niet geïdentificeerde kunstenaar
• D.Peaudane
• Felix Poke - schrijft teksten die op gedichten zouden kunnen lijken...Hij bladert door willekeurig gevonden kranten en kiest wat hem past, meer als een kip die door het gras loopt: "...De bal werd kort gegeven en Wittek vuurde het leer via de deken van Zirkzee tegen de touwen."
• Omer Poorram

Kaleidoscope

studio.est @ rhizome_
23.10.2022 - 11.12.2022

Foto's © Monia Warnez

'Als losse stukjes glas in een caleidoscoop die heen en weer is geschud, zijn we allemaal simpelweg van plaats veranderd in het web van hechte betrekkingen.'
'Een vrouw apart. En de stad.' Vivian Gornick

Nienke Baeckelandt, Lisette de Greeuw, Che Go Eun, Nadia Guerroui, Donovan Le Coadou, R.H. Quaytman, Edouard Schneider, Oussama Tabti, Charwei Tsai

Aanleiding voor de tentoonstelling is een eenvoudig stuk speelgoed: een caleidoscoop, een veelhoekige koker waar je doorheen kan kijken en die aan de ene kant, aan een doorzichtig bolvormig uiteinde, een compartiment met gekleurde kralen of stukjes glas bevat. Aan de andere kant van de buis zit een kijkopening, waarbij schuine spiegels onder een flauwe hoek zijn vastgemaakt. Bij gebruik van de caleidoscoop wordt het uiteinde naar het licht toe gekeerd, waardoor reflecties verschijnen in de spiegels. Door het draaien of schudden van de buis verschuiven de veelkleurige fragmenten waardoor je telkens andere patronen en veranderende figuren kan zien.

Het woord 'caleidoscoop' komt van het Grieks καλός (kalos), 'mooi' + εἶδος (eidos), 'vorm, gestalte' + σκοπεῖν (skopein), 'kijken'. Het is dus een 'mooibeeldkijker', een toestel dat voor verspringende variaties zorgt en je telkens opnieuw een bijzonder lichtschouwspel aanreikt. Vaak lijkt het op symmetrische patronen, in de vorm van een rozet of met de structuur van een mandala, een tunnel met licht en schaduw, waarbij lijnen en spiralen zelfs een hypnotiserend effect teweeg kunnen brengen.

Het idee van het caleidoscopisch denken lijkt op een plek waar een waaier aan standpunten of gedachten tegelijkertijd ruimte bieden voor het geheel en het fragment. Het is een metafoor voor een bonte mengeling aan mogelijkheden en verbindingen, een weerspiegeling van het veelvuldige en het wisselende. Het is een magische cylinder, die in eerste instantie een wetenschappelijk instrument zou worden, maar gauw glinsterend speelgoed werd.

studio.est is een curatorieel collectief met een focus op hedendaagse kunst en architectuur.

Tim Theo Deceuninck
Lapis Noster* Proposals for Sustainable Practice

Summer Residence @ rhizome_
11.07.2022 - 02.10.2022

Foto's © Tim Theo Deceuninck

In een wereld van donkere rook en fijn stof ontwikkelde het fotografische apparaat zich op basis van schadelijke of schaarse grondstoffen. De zoektocht naar een zelfstandig ecologisch fotoproces bracht Tim Theo Deceuninck (°1992) terug naar de wortels van de fotografie, op zoek naar de menselijke maat in een wederkerige verhouding met de natuur.

In het kader van zijn zomer-residentie bij rhizome_ in Kortrijk onderzocht hij een aantal methodes om fotografisch restmateriaal te zuiveren. Via een langzaam proces van metaal-vervanging en filtering gaat hij als een ware alchemist op zoek naar zilverrestanten. Via phytoremediatie, een techniek waarbij specifieke planten benut worden om verontreinigde grond te reinigen, probeert Tim Theo de toxische restmaterialen te reinigen.

De residentie kadert binnen Tim Theo's onderzoek naar een duurzame, analoge fotografische praktijk. Hij werkt met de lichtgevoelige kwaliteiten van planten en maakt eigen organische ontwikkelaar en inkten. De focus op duurzaam vakmanschap vanuit een technologisch apparaat, vormt een metaforische vraagstelling rond grondstof gebruik binnen het antropogeen.

*Een mysterieuze steen gemaakt door een alchemist, die gewone steen in zilver of goud zou kunnen veranderen. Tevens gekend als 'Lapis Occultus' of 'Steen der Wijzen'.

Foto's © Monia Warnez

I'm nobody! Who are you?

DASH @ rhizome_
3.04.2022 - 26.06.2022

Foto's © Monia Warnez

Na een pauze van meer dan twee jaar opent DASH een nieuw project op locatie in samenwerking met rhizome_

Met werk van Marijke De Roover, Gvantsa Jishkariani, Özgur Kar, Pennie Key, Ryo Kinoshita, Nokukhanya Langa, Leigh Ledare, Bunny Rogers, Tobias Spichtig, Tenant of Culture.

Curator Joachim Coucke

De tentoonstelling ontstaat uit een zekere urgentie om in te spelen op de huidige tijdsgeest. In deze turbulente periode waar globale problemen zich in een snel tempo aan ons opdringen is het aangewezen om regelmatig terug te plooien op zichzelf. Introspectie in het informatie tijdperk is geen evidente oefening maar misschien wel een must.

I'm Nobody! Who are you?
Are you - Nobody - too?
Then there's a pair of us!
Don't tell! they'd advertise - you know!

How dreary - to be - Somebody!
How public - like a Frog -
To tell one's name - the livelong June -
To an admiring Bog!

De titel voor de tentoonstelling is ontleend aan het bovenstaande gedicht van de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson. De figuur van Dickinson (1830-1886) is fascinerend en leert ons een sterke vrouw kennen in de zoektocht naar haar identiteit. Wie we zijn wordt bepaald door de context waarin we leven. Maatschappelijke veranderingen en de maakbare samenleving bepalen de context van vandaag: succes hebben om gelukkig zijn. De dwang tot succes en geluk blijkt echter een keerzijde te hebben. Het leidt tot verlies aan zelfbesef en een nood om op zoek te gaan naar wie we zijn in relatie tot de ander. De geselecteerde kunstenaars benaderen het thema identiteit vanuit verschillende invalshoeken in de breedst mogelijke interpretaties.

Foto's © Monia Warnez

The Inner Ear Chambers (Heartbeat)

Kelly Schacht @ rhizome_
15.12.2021 - 20.03.2022

Foto's © Monia Warnez

Kelly Schacht maakt een werk voor de vitrine van rhizome_. De ruimte oogt leeg, klinisch bijna, met die koele tl-verlichting aan het plafond. De isolatiematten op de vloer en de muren zetten de ruimte in een groene schijn die doet denken aan de kleur van een chirurgenschort. Het heeft iets van een operatiekamer. En misschien is het dat ook.

De titel van het werk is The Inner Ear Chambers (Heartbeat). Kelly Schacht toont er verschillende elementen van het binnenoor. Ze haalt het oor uit elkaar, zoals een chirurg. Ze brengt de verschillende elementen weer samen als modellen in een puzzel. Een modelchirurg in een modeloperatiekamer.
Aan de achterste muur hangen aambeeld en hamer. Aan de zijmuur hangt de stijgbeugel. Samen vormen ze de drie gehoorbeentjes. De neon en de sterk uitvergrote schaal waarin ze die beentjes in mijn en uw oor uitvoert draagt bij tot de zichtbaarheid van het werk. Daar kijk je niet over. De werken hangen laag bij de grond. Alsof ze daar steun zoeken. Alsof ze niet willen vallen in al hun breekbaarheid.

Op de grond, helemaal vooraan deze kamer, vlakbij het glas van de vitrine, staat een kleine sculptuur. Dat is het eigenlijke binnenoor, bestaande uit het slakkenhuis en het labyrint. Het is met dat labyrint dat mensen en andere zoogdieren met oren hun evenwicht bewaren en niet voortdurend vallen. De sculptuur is uitgevoerd in een kleinere schaal dan de gehoorbeentjes en in een ander materiaal: geen neon hier, maar wel brons. Dit beeldje is solieder, steviger en discreter. Het rust op een blok van rode was. Het zou oorsmeer kunnen zijn, maar het is het materiaal waarin de eerste vorm van de sculptuur is gemaakt, die vervolgens dient om de mal te maken waarin uiteindelijk het brons wordt gegoten. Dat zijn de elementen van deze kunstenares als modelchirurg.

Zo een modelchirurg als kunstenares voert natuurlijk geen echte operaties uit. Haar modeloperaties bestaan dikwijls uit vragen, zoals die op de etalage: Do you hear the words that speak you? De vraag is gericht aan de passanten aan de buitenkant van deze binnenkant. Als het binnenoor het werk is aan de binnenkant, dan is het werk aan de buitenkant het buitenoor. Als het werk aan de binnenkant van de kunstenares is, dan is dat aan de buitenkant van de voorbijgangers. Aan u om te antwoorden op de vraag van de kunstenares. Spreek. Want deze muren hebben oren. Laat uw stem weerklinken in deze klankkasten.

Tekst Pieter Van Bogaert

Kelly Schacht (°Roeselare 1983) behandelt de tentoonstellingsruimte als een dynamische omgeving waar ze de relatie tussen het object en de bezoeker onderzoekt. Ze creëert theatrale ensceneringen en minimale interventies, of presenteert objecten met een verhalend potentieel. De kunstenaar fungeert als regisseur, geeft instructies en onthult of verbergt bepaalde elementen, waardoor een visueel ruimtelijk scenario ontstaat waarin bezoekers vrij zijn om hun eigen verhalen te ontwikkelen.